HISTORIA RECEPTORÓW ZMYSŁOWYCH

Istnieje również hipoteza wiążąca rozrost mózgów ssaków z histo­rią receptorów zmysłowych (Jerison 1976). Przodkowie ssaków wśród Synapsida opierali swe informacje o otoczeniu przede wszystkim na wrażeniach wzrokowych. Natomiast wczesne ssaki, wrażliwe na prze­grzanie, były aktywne w nocy, gdy wzrok tracił sprawność. Stąd nastą­pił wzrost znaczenia powonienia i słuchu, co spowodowało rozwój odpowiednich okolic mózgu. Gdy po pewnym czasie ssaki uzyskały zdolność do aktywności dziennej, dobór zaczął ponownie popierać wzrost partii wzrokowych mózgu oraz ośrodków kojarzących bodźce dobiegające z rozmaitych narządów zmysłów. Ta ostatnia hipoteza zgodna jest z ogólną obserwacją, że grupy systematyczne nie zmie­niające środowiska i trybu życia mało się same zmieniają; grupy, które uległy znacznym modyfikacjom to takie, które przechodziły do nowych sposobów bytowania. Hipotezę tę można również przystosować do pochodzenia mózgu ptaków, gdyż zdolność do lotu zmodyfikowała radykalnie sposób życia tych zwierząt.