UZĘBIENIE

U ssaków wszystkożernych, do których należy m. in. człowiek, zęby policzkowe są stosunkowo prymitywne. Przedtrzonowce i siekacze mogą ciąć pokarm, trzonowce zaś mają korony spłaszczone. Ich główną funkcją jest miażdżenie. U łożyskowców roślinożernych zęby policzkowe są przystosowane do rozcierania. Przystosowanie to polega po pierwsze na bardzo długim okresie wzrostu zęba, który w miarę zużywania się powierzchni trącej wysuwa się powoli ze szczęki, po drugie — szkliwo, pokrywające pierwotnie ząb jednolitą okrywą tworzy złożony układ fałdów, wciskających się w głąb korony. Po wewnętrznej stronie tych fałdów leży bardziej miękka niż szkliwo dentyna, po ich zewnętrznej stronie tzw. cement, tkanka jeszcze mniej odporna na ścieranie niż dentyna; cement ma budowę mikroskopową bardzo zbliżoną do kości. Dzięki tej strukturze powierzchnia trąca zęba zużywa się niejednolicie, jest stale nierówna i stanowi bardzo sprawną tarkę. Sposób ułożenia pętli szkliwa na powierzchni trącej dowodzi, że bu­dowa tego rodzaju powstała niezależnie u kilku grup łożyskowców.