PŁUCA SSAKÓW

Płuca ssaków, dzięki swej gąbczastej budowie, mają ogromną powie­rzchnię czynną, a niewielką przestrzeń martwą. Jeśli je porównać ze strukturą płuca płazów, dostrzega się wielki postęp polegający na kom­pletnym wypełnieniu narządu przez gąbczastą tkankę. W porównaniu z płucami ptaków i większości gadów płuca ssaków zwracają uwagę zupełnym brakiem tendencji do tworzenia worków powietrznych. Powietrze stykające się w płucach z nabłonkiem oddechowym musi być ogrzane i nasycone parą wodną. W związku z tym jama nosowa ssaków uległa znacznemu powiększeniu, a na jej ścianach rozwinęły się powyginane blaszki kostne, tzw. muszle nosowe. Są one pokryte bogato unaczynioną błoną śluzową, zaopatrzoną w liczne gruczoły. Dzięki temu nawet u lisów polarnych i u stepowych antylop powietrze dostające się do płuc jest w wystarczający sposób ogrzane i nawilgo­cone. Zwiększenie rozmiarów jamy nosowej pozwoliło równocześnie na rozrost nabłonka węchowego, stojący w związku ze znaczeniem powonienia dla życia ssaków.