DŁUGOŚĆ PĘTLI NEFRONU

Ssaki, którym nigdy nie zagraża brak wody, jak np. bobry, mają krótkie pętle nefronów, zaś najdłuższe pętle spotyka się u ssaków pustynnych. Najwyraźniej długość pętli wpływa na zdolność zagęszczenia moczu. Płyn zawarty w kanaliku nerkowym ssaka uzys­kuje więc wysokie stężenie osmotyczne w ramieniu zstępującym pętli, następnie traci to stężenie w ramieniu wstępującym, aby je powtórnie odzyskać w kanaliku zbiorczym. Nie znamy wszystkich szczegółów pracy kanalika nerkowego, wie­my tylko, że nerka wykonuje wielką pracę i zużywa bardzo duże ilości tlenu. W rdzeniu nerki dostrzegamy jeszcze jeden przykład urządzenia przeciwprądowego. Podobnie jak w pęcherzu pławnym przeciwprądy pozwalają na utrzymanie wysokiego ciśnienia gazów, tak w nerce ssa­ka przeciwprądy krwi umożliwiają utrzymanie lokalnie wysokiego stężenia osmotycznego.